Niks zo mooi als verliefd worden. Je denkt alleen aan hem en je buik ontploft zodra het puntje van zijn teen nog maar om de hoek komt piepen. Hij klimt in de ladder van belangrijkheid voorbij duizend latten chocola. Hij is alles wat je wil, alles waarvan je ooit kon dromen.
Vanaf de prille, waanzinnige start van onze relatie heb ik geen seconde stilgestaan bij de gedachte dat er ooit een einddatum zou komen. Waarom zou je je integraal in iets storten als je niet met elke kronkel in je hoofd, elke druppel bloed in je lijf en elke minuscule vezel in je huid ervan overtuigd bent dat het voor altijd is? Wij waren voor altijd.
Zondag 3 januari 2016 was de dag waarop ik de belangrijkste beslissing uit mijn leven nam samen met de belangrijkste man uit mijn leven. Of we dat wilden? Nee. Of we een andere keuze hadden? Niet echt. Als je jezelf constant moet dwingen energie te steken in een tafel waarvan de poten ongelijk en wankel staan, moet jij diegene zijn die sterk genoeg is om afscheid te nemen. Als net dat één grote leegte achterlaat, is dat het mooiste bewijs dat je niet voor niets zo lang papiertjes onder de poten hebt geschoven in de hoop nog te redden wat er te redden valt.
Deze blog is geen doelloos stilstaan bij wat voorbij is. Het is een manier om de belangrijkste les uit mijn leven een plaats te geven, om de miljarden gedachten die door mijn hoofd dwalen los te laten, zonder te doen alsof ze er nooit geweest zijn.
But in life, every ending is a new beginning.
X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten