Zondagnamiddag, de eerste van het nieuwe jaar nog maar, en daar zaten we dan. Hij achter zijn computer wat doelloos naar onderen te scrollen. Ik in de zetel, blik op oneindig. Die ochtend was ik opgestaan met één duidelijk doel: datgene opgeven waarvan ik had gezworen, gedroomd, gehoopt het nooit te hoeven doen. In mijn hoofd had ik de woorden al een miljard keer gevormd, maar ik kreeg het niet gezegd. Hoe krijgt iemand ooit gezegd wat hij diep vanbinnen nog altijd niet kan aanvaarden?
We gingen eten bij mijn mama, zoals vaak op zondagmiddag. Een miljard keer hebben we samen in die living gezeten. Gelachen, dat vooral. En ik moest denken aan de eerste keer dat ik hem meenam naar huis. "Om naar de vissen te kijken", vertelde ik tegen mama en papa toen ze onverwacht thuiskwamen en niet zo opgezet waren met die vreemde jongen in hun salon. Maar mijn papa had nu eenmaal een prachtig aquarium dat verdiende geshowd te worden. Heel misschien wilde ik gewoon geen seconde missen met die prachtige jongen. De jongen van wie ik toen al wist dat hij the one was. Met hem wil ik oud worden. Bij hem voel ik mij het beste dat ik mij ooit in mijn leven heb gevoeld. Hij wordt de papa van mijn kinderen. Hij zal de man zijn met wie ik grijs en verrimpeld ijsjes zal eten op een bankje in het park. Zonder meervoud, want hij haat ijsjes. Ik zou wel een pak chips wegsmokkelen in de draagzak van mijn looprekje.
Mijn adem stokte bij de gedachte dat het nooit zo zal eindigen. We zaten voor de laatste keer als koppel in deze living.
"Zullen we anders naar de cinema gaan?", stelde hij voor toen we na de kip met frietjes weer op ons appartement kwamen. "Ik heb niet zoveel zin." Zelfs bij deze zin maakte de emotie mijn stem al bijna onverstaanbaar. Ik wist wat ik zo meteen moest doen. Wilde ik onszelf ooit een kans geven opnieuw gelukkig te worden, moesten we sterk zijn. Heel sterk. Maar er kwam niks. Stilte. Leegte. En heel veel diepe, intense pijn in elke vezel van mijn lijf.
En daar begon het einde. Vanachter zijn computer zocht hij mijn blik - toen al met tranen in de ogen omdat ik wist hoe die dag zou eindigen.
"Het heeft geen zin meer, hé." Het was hij die de voorzet gaf.
7,5 jaar, ietsje meer zelfs. Op zo'n lange tijd leer je elkaars gedachten lezen zonder één woord. Ik zag de spijt in zijn ogen. Het doet hem minstens zoveel verdriet als mij. Dat stelde mij gerust. En ik bevestigde: "Nee, het heeft geen zin meer."
Op enkele personen na is er niemand in mijn leven die ik zo graag heb gezien als hem. Zo graag zie. Nog altijd. Maar wat doe je als de man die je doodgraag ziet, eindeloos respecteert en beter kent dan je jezelf kent niet langer de man is die jou gelukkig maakt? Wat doe je als je ondanks een miljard pogingen om elkaar terug te vinden alleen maar verder uit elkaar groeit? Wat doe je als liefde niet volstaat om het als koppel te redden in een leven waarvan je weet dat het eindig is?
"We moeten ermee ophouden." Hoe hard we allebei overtuigd waren van de onontkoombaarheid van deze vaststelling, zo hard raakte het ons om het luidop te horen en de bevestiging te lezen in elkaars ogen. Emoties zijn het sterkste bewijs van leven. Soms moet je door een hel om te voelen dat je leeft. Van alle gevoelens ter wereld moet liefde de mooiste zijn. Maar liefde is kostbaar. Je kan pas spreken van liefde als het net zo goed betekent elkaar te begeleiden bij het loslaten, met als uiteindelijke doel allebei beter te worden.
Vijf minuten. Tien minuten. Een kwartier. We wisten dat het de laatste knuffels als koppel zouden zijn in de eerste zetel die we samen kochten. Of waren we toen al officieel uit elkaar? Zouden we ooit echt uit elkaar zijn? Onmogelijk.
Wij zijn voor altijd. Niet in de zin waarvan ik altijd heb gedroomd, wel op de best mogelijke manier die onze nieuwe situatie toestaat. Zo hard ik voor altijd een deel zal blijven van zijn leven, zo hard zal ik hem voor de rest van mijn leven met mij meedragen. Deze breuk is het begin van ons nieuw leven zonder elkaar, maar zal nooit het einde van onze gezamenlijke band zijn. Ik weet dat hij er net zo over denkt.
Met de eerste essentiële spullen in mijn valies vertrok ik. Weg van de plek die we anderhalf jaar ervoor nog hadden gedoopt tot onze eerste thuis. Ons kiekekot. Uiteraard raakte ik de trap amper af met al die spullen. Hij nam over.
Nog een laatste knuffel onderaan de trap. Het luidop snikken van mijn kant begon, tranen rolden als rivieren over mijn wangen. Geen verrassing. Het was de eerste keer sinds ik hem kende dat ik zoveel water uit zijn ogen zag komen. Wel een verrassing. Die jongen ziet mij graag, liever dan ik mezelf ooit heb gezien.
Als ik er een halfjaar later aan terugdenk, kan ik alleen maar gelukkig zijn. Voor de ontelbare, mooie, onvergetelijke momenten uit mijn leven die ik met hem mocht delen, maar ook voor de manier waarop we de pijnlijkste beslissing uit ons leven op de best mogelijke manier hebben aangepakt. Daarvoor zal ik hem voor eeuwig dankbaar zijn. Daarvoor zal ik voor eeuwig fier zijn op mezelf.
Maar het doet pijn. Meer dan ik ooit voor mogelijk kon houden.
But everything will be okay in the end. If it's not okay, it's not the end.
