Ik denk niet dat ik er vroeger ooit bij stilstond dat koppels zelden van de ene dag op de andere de handdoek in de ring gooien. In mijn hoofd waren er twee scenario's: of ze hadden vlammende ambras die tot de impulsieve breuk leidde, of één van de twee werd halsoverkop verliefd op iemand anders en zette zonder nadenken een punt achter het leven met de persoon die tot net ervoor nog zijn hele leven was.
Ik weet nu dat er weinig koppels zijn die van de ene dag op de andere uit elkaar gaan. Het is een eindeloos proces. Je stelt vast, ontkent, stelt vast, vlucht weg, stelt vast, vlucht nog harder weg. Want hoe kan iemand datgene opgeven waarvan hij diep vanbinnen altijd heeft gehoopt dat het voor eeuwig zou voortduren?
Het meest waanzinnige aan een relatie is de onuitgesproken belofte die ermee samenhangt. Vanaf het moment dat hij mij verraste met de meest liefdevolle zoen die iemand ooit op mijn lippen drukte, wist ik dat ik van hem de gelukkigste man op aarde wou maken. Minstens zo gelukkig als hij mij maakte en als het even kon nog tien miljard keer méér. Ik wist dat ik dat kon, want zo graag zag ik hem. Mijn eindeloze liefde zou volstaan om hem elke dag te laten ontwaken met een gigantische glimlach. En als hij zich slecht voelde, zou ik grappen maken tot zijn mondhoeken opnieuw naar boven krulden. Ik zou hem vastnemen en nooit meer loslaten. Mijn bonzend hart aan hem geven mocht het zijne stoppen met kloppen. Want dat is hoe graag ik hem zag. Dat is wat hij verdiende, wat ik aan hem verplicht was in ruil voor de eindeloze liefde, steun en vriendschap die ik van zijn kant kreeg.
En dan kom je beetje bij beetje tot het besef dat het een onmogelijke opgave wordt. Ik maak hem niet langer gelukkig. Ben ik zelf nog gelukkig?
Maar hoe trek je de stekker uit het mooiste project dat je ooit in je leven bent aangegaan? Hoe kan een liefde die zo sterk voelde, vergaan in de vijf woorden die je nooit dacht uit te spreken.
Het heeft geen zin meer.
Ik heb mezelf gehaat omdat ik heb gefaald in een taak die ooit zo vanzelfsprekend leek. Maar dit is niet mijn schuld. Dit is niet zijn schuld.
Mensen veranderen, raken elkaar kwijt op de weg waarin ze de personen worden die ze hopen te zijn, gestuurd door de keuzes die ze maken om exact dat leven te leiden waarvan ze denken dat ze het willen. Ik zou een moord begaan hebben om mezelf te veranderen. Net hard genoeg om opnieuw in zijn leven te passen, en op dezelfde lijn te komen van waaruit we ooit samen vertrokken. Een paar keer zijn we erin geslaagd dat punt opnieuw te bereiken. En als ons nieuwe startschot weerklonk, was ik fier op mezelf dat ik sterk genoeg was geweest om door te zetten. Tot we opnieuw verloren liepen, nog verder dan de keer ervoor. En er was niks meer dat we konden doen.
Je kan proberen, 360 graden draaien, nog harder proberen, jezelf verwijten maken, hem verwijten maken. Wij hebben alles gegeven, want zo graag zagen wij elkaar. Diep vanbinnen wilden wij de enigen zijn voor elkaar. Hij, ik. Onze wij voor altijd. Hadden we niet zoveel om elkaar gegeven, hadden we onze tijd samen nooit zo lang kunnen rekken. Dat is hoe graag wij elkaar zagen.
Als ik kon kiezen, werden we samen oud. Maar iets willen is niet genoeg om het te hebben. Als je hart niet meer volgt, volstaan woorden niet langer. Je kan jezelf niet dwingen te voelen wat je niet meer voelt, ondanks de mooie persoon die hij nog altijd is. Je kan hem niet dwingen te voelen wat hij niet meer voelt, ondanks de mooie persoon die jij nog altijd bent. Als twee mooie personen samen een puinhoop vormen, moet je toegeven dat het op is.
