En dan faal je in de opdracht die ooit zo eenvoudig leek

Ik denk niet dat ik er vroeger ooit bij stilstond dat koppels zelden van de ene dag op de andere de handdoek in de ring gooien. In mijn hoofd waren er twee scenario's: of ze hadden vlammende ambras die tot de impulsieve breuk leidde, of één van de twee werd halsoverkop verliefd op iemand anders en zette zonder nadenken een punt achter het leven met de persoon die tot net ervoor nog zijn hele leven was.

Ik weet nu dat er weinig koppels zijn die van de ene dag op de andere uit elkaar gaan. Het is een eindeloos proces. Je stelt vast, ontkent, stelt vast, vlucht weg, stelt vast, vlucht nog harder weg. Want hoe kan iemand datgene opgeven waarvan hij diep vanbinnen altijd heeft gehoopt dat het voor eeuwig zou voortduren?

Het meest waanzinnige aan een relatie is de onuitgesproken belofte die ermee samenhangt. Vanaf het moment dat hij mij verraste met de meest liefdevolle zoen die iemand ooit op mijn lippen drukte, wist ik dat ik van hem de gelukkigste man op aarde wou maken. Minstens zo gelukkig als hij mij maakte en als het even kon nog tien miljard keer méér. Ik wist dat ik dat kon, want zo graag zag ik hem. Mijn eindeloze liefde zou volstaan om hem elke dag te laten ontwaken met een gigantische glimlach. En als hij zich slecht voelde, zou ik grappen maken tot zijn mondhoeken opnieuw naar boven krulden. Ik zou hem vastnemen en nooit meer loslaten. Mijn bonzend hart aan hem geven mocht het zijne stoppen met kloppen. Want dat is hoe graag ik hem zag. Dat is wat hij verdiende, wat ik aan hem verplicht was in ruil voor de eindeloze liefde, steun en vriendschap die ik van zijn kant kreeg.

En dan kom je beetje bij beetje tot het besef dat het een onmogelijke opgave wordt. Ik maak hem niet langer gelukkig. Ben ik zelf nog gelukkig?

Maar hoe trek je de stekker uit het mooiste project dat je ooit in je leven bent aangegaan? Hoe kan een liefde die zo sterk voelde, vergaan in de vijf woorden die je nooit dacht uit te spreken.

Het heeft geen zin meer.

Ik heb mezelf gehaat omdat ik heb gefaald in een taak die ooit zo vanzelfsprekend leek. Maar dit is niet mijn schuld. Dit is niet zijn schuld.

Mensen veranderen, raken elkaar kwijt op de weg waarin ze de personen worden die ze hopen te zijn, gestuurd door de keuzes die ze maken om exact dat leven te leiden waarvan ze denken dat ze het willen. Ik zou een moord begaan hebben om mezelf te veranderen. Net hard genoeg om opnieuw in zijn leven te passen, en op dezelfde lijn te komen van waaruit we ooit samen vertrokken. Een paar keer zijn we erin geslaagd dat punt opnieuw te bereiken. En als ons nieuwe startschot weerklonk, was ik fier op mezelf dat ik sterk genoeg was geweest om door te zetten. Tot we opnieuw verloren liepen, nog verder dan de keer ervoor. En er was niks meer dat we konden doen.

Je kan proberen, 360 graden draaien, nog harder proberen, jezelf verwijten maken, hem verwijten maken. Wij hebben alles gegeven, want zo graag zagen wij elkaar. Diep vanbinnen wilden wij de enigen zijn voor elkaar. Hij, ik. Onze wij voor altijd. Hadden we niet zoveel om elkaar gegeven, hadden we onze tijd samen nooit zo lang kunnen rekken. Dat is hoe graag wij elkaar zagen.

Als ik kon kiezen, werden we samen oud. Maar iets willen is niet genoeg om het te hebben. Als je hart niet meer volgt, volstaan woorden niet langer. Je kan jezelf niet dwingen te voelen wat je niet meer voelt, ondanks de mooie persoon die hij nog altijd is. Je kan hem niet dwingen te voelen wat hij niet meer voelt, ondanks de mooie persoon die jij nog altijd bent. Als twee mooie personen samen een puinhoop vormen, moet je toegeven dat het op is.

But in life, there's a difference between giving up and knowing you did everything you could.

Het einde.

Zondagnamiddag, de eerste van het nieuwe jaar nog maar, en daar zaten we dan. Hij achter zijn computer wat doelloos naar onderen te scrollen. Ik in de zetel, blik op oneindig. Die ochtend was ik opgestaan met één duidelijk doel: datgene opgeven waarvan ik had gezworen, gedroomd, gehoopt het nooit te hoeven doen. In mijn hoofd had ik de woorden al een miljard keer gevormd, maar ik kreeg het niet gezegd. Hoe krijgt iemand ooit gezegd wat hij diep vanbinnen nog altijd niet kan aanvaarden?

We gingen eten bij mijn mama, zoals vaak op zondagmiddag. Een miljard keer hebben we samen in die living gezeten. Gelachen, dat vooral. En ik moest denken aan de eerste keer dat ik hem meenam naar huis. "Om naar de vissen te kijken", vertelde ik tegen mama en papa toen ze onverwacht thuiskwamen en niet zo opgezet waren met die vreemde jongen in hun salon. Maar mijn papa had nu eenmaal een prachtig aquarium dat verdiende geshowd te worden. Heel misschien wilde ik gewoon geen seconde missen met die prachtige jongen. De jongen van wie ik toen al wist dat hij the one was. Met hem wil ik oud worden. Bij hem voel ik mij het beste dat ik mij ooit in mijn leven heb gevoeld. Hij wordt de papa van mijn kinderen. Hij zal de man zijn met wie ik grijs en verrimpeld ijsjes zal eten op een bankje in het park. Zonder meervoud, want hij haat ijsjes. Ik zou wel een pak chips wegsmokkelen in de draagzak van mijn looprekje.

Mijn adem stokte bij de gedachte dat het nooit zo zal eindigen. We zaten voor de laatste keer als koppel in deze living.

"Zullen we anders naar de cinema gaan?", stelde hij voor toen we na de kip met frietjes weer op ons appartement kwamen. "Ik heb niet zoveel zin." Zelfs bij deze zin maakte de emotie mijn stem al bijna onverstaanbaar. Ik wist wat ik zo meteen moest doen. Wilde ik onszelf ooit een kans geven opnieuw gelukkig te worden, moesten we sterk zijn. Heel sterk. Maar er kwam niks. Stilte. Leegte. En heel veel diepe, intense pijn in elke vezel van mijn lijf.

En daar begon het einde. Vanachter zijn computer zocht hij mijn blik - toen al met tranen in de ogen omdat ik wist hoe die dag zou eindigen.

"Het heeft geen zin meer, hé." Het was hij die de voorzet gaf.

7,5 jaar, ietsje meer zelfs. Op zo'n lange tijd leer je elkaars gedachten lezen zonder één woord. Ik zag de spijt in zijn ogen. Het doet hem minstens zoveel verdriet als mij. Dat stelde mij gerust. En ik bevestigde: "Nee, het heeft geen zin meer."

Op enkele  personen na is er niemand in mijn leven die ik zo graag heb gezien als hem. Zo graag zie. Nog altijd.  Maar wat doe je als de man die je doodgraag ziet, eindeloos respecteert en beter kent dan je jezelf kent niet langer de man is die jou gelukkig maakt? Wat doe je als je ondanks een miljard pogingen om elkaar terug te vinden alleen maar verder uit elkaar groeit? Wat doe je als liefde niet volstaat om het als koppel te redden in een leven waarvan je weet dat het eindig is?

"We moeten ermee ophouden." Hoe hard we allebei overtuigd waren van de onontkoombaarheid van deze vaststelling, zo hard raakte het ons om het luidop te horen en de bevestiging te lezen in elkaars ogen. Emoties zijn het sterkste bewijs van leven. Soms moet je door een hel om te voelen dat je leeft. Van alle gevoelens ter wereld moet liefde de mooiste zijn. Maar liefde is kostbaar. Je kan pas spreken van liefde als het net zo goed betekent elkaar te begeleiden bij het loslaten, met als uiteindelijke doel allebei beter te worden.

Vijf minuten. Tien minuten. Een kwartier. We wisten dat het de laatste knuffels als koppel zouden zijn in de eerste zetel die we samen kochten. Of waren we toen al officieel uit elkaar? Zouden we ooit echt uit elkaar zijn? Onmogelijk.

Wij zijn voor altijd. Niet in de zin waarvan ik altijd heb gedroomd, wel op de best mogelijke manier die onze nieuwe situatie toestaat. Zo hard ik voor altijd een deel zal blijven van zijn leven, zo hard zal ik hem voor de rest van mijn leven met mij meedragen. Deze breuk is het begin van ons nieuw leven zonder elkaar, maar zal nooit het einde van onze gezamenlijke band zijn. Ik weet dat hij er net zo over denkt.

Met de eerste essentiële spullen in mijn valies vertrok ik. Weg van de plek die we anderhalf jaar ervoor nog hadden gedoopt tot onze eerste thuis. Ons kiekekot. Uiteraard raakte ik de trap amper af met al die spullen. Hij nam over.

Nog een laatste knuffel onderaan de trap. Het luidop snikken van mijn kant begon, tranen rolden als rivieren over mijn wangen. Geen verrassing. Het was de eerste keer sinds ik hem kende dat ik zoveel water uit zijn ogen zag komen. Wel een verrassing. Die jongen ziet mij graag, liever dan ik mezelf ooit heb gezien.

Als ik er een halfjaar later aan terugdenk, kan ik alleen maar gelukkig zijn. Voor de ontelbare, mooie, onvergetelijke momenten uit mijn leven die ik met hem mocht delen, maar ook voor de manier waarop we de pijnlijkste beslissing uit ons leven op de best mogelijke manier hebben aangepakt. Daarvoor zal ik hem voor eeuwig dankbaar zijn. Daarvoor zal ik voor eeuwig fier zijn op mezelf.

Maar het doet pijn. Meer dan ik ooit voor mogelijk kon houden.

But everything will be okay in the end. If it's not okay, it's not the end. 

Iets met een tafel

Niks zo mooi als verliefd worden. Je denkt alleen aan hem en je buik ontploft zodra het puntje van zijn teen nog maar om de hoek komt piepen. Hij klimt in de ladder van belangrijkheid voorbij duizend latten chocola. Hij is alles wat je wil, alles waarvan je ooit kon dromen.

Vanaf de prille, waanzinnige start van onze relatie heb ik geen seconde stilgestaan bij de gedachte dat er ooit een einddatum zou komen. Waarom zou je je integraal in iets storten als je niet met elke kronkel in je hoofd, elke druppel bloed in je lijf en elke minuscule vezel in je huid ervan overtuigd bent dat het voor altijd is? Wij waren voor altijd.

Zondag 3 januari 2016 was de dag waarop ik de belangrijkste beslissing uit mijn leven nam samen met de belangrijkste man uit mijn leven. Of we dat wilden? Nee. Of we een andere keuze hadden? Niet echt. Als je jezelf constant moet dwingen energie te steken in een tafel waarvan de poten ongelijk en wankel staan, moet jij diegene zijn die sterk genoeg is om afscheid te nemen. Als net dat één grote leegte achterlaat, is dat het mooiste bewijs dat je niet voor niets zo lang papiertjes onder de poten hebt geschoven in de hoop nog te redden wat er te redden valt.

Deze blog is geen doelloos stilstaan bij wat voorbij is. Het is een manier om de belangrijkste les uit mijn leven een plaats te geven, om de miljarden gedachten die door mijn hoofd dwalen los te laten, zonder te doen alsof ze er nooit geweest zijn.

But in life, every ending is a new beginning.

X